Lenie 't Hart: "What a wonderful result for our efforts with the WWAR for the Caspian seal"

Lenie 't Hart zet zich al jaren in voor de zeehonden. Door hulp van WWAR heeft zij nu in Iran ook de Kaspische zeehond kunnen helpen. Alleen blijft er nog wel veel te doen in Iran. Hier is vooral veel voorlichting nodig, scholing  en materialen. Wij zijn Lenie dankbaar dat zij ook de zeehonden in Iran helpt. In dit stuk beschrijft zij wat er allemaal voor nodig is geweest om zover te komen zoals zij nu is.

 

Hoe is het begonnen?

In 1993 kwam er voor het eerst een vraag bij mij binnen over de Kaspische zeehond.

 

In 2000 gingen er heel veel Kaspische zeehonden dood in Kazachstan waar de jongen op het ijs worden geboren. Mijn wetenschappelijke medewerker is met een andere groep onderzoekers naar Kazachstan gegaan. Zij hebben gevonden dat de sterfte was veroorzaakt door een ‘Canine Distemper’. Dit is een hondenziekte die overdraagbaar is door landdieren.

 

Vanaf 2004 kwam mijn samenwerking met de landen aan de Kaspische zee in een stroom versnelling. Vertegenwoordigers van alle landen rond de Kaspische zee kwamen naar Nederland. Zij kwamen kijken wat wij doen om de zeehonden en hun leefomgeving te beschermen. De vertegenwoordigers kwamen speciaal voor de conventie in Teheran naar Nederland.

 

Wij hebben met jonge wetenschappers, toen nog studenten, een groep ondersteunt die  de zeehonden wilden beschermen. De zeehond was onbekend in Iran en ook in de andere landen rond de Kaspische zee.

 

Bescherming van de Kaspische zeehond

Het project begon 10 jaar geleden echt in een stroomversnelling te komen. In het begin waren er nog 1,2 miljoen zeehonden. In 2008 waren er nog maar 100.000 en nu zijn ze zelfs nog maar 70.000 zeehonden over in de Kaspische zee. Het werd tijd om wat te ondernemen en om de zeehond het symbool te maken van de Kaspische zee.

 

Met mijn filosofie: “Je moet bij de mensen in het gebied van de zeehonden beginnen om te weten wat er echt aan de hand is” werd hard gewerkt. De vissers zijn namelijk je ogen en oren in het veld. Hierdoor werd het probleem snel duidelijk, de zeehonden kwamen in de netten van de vissers. De vissers hadden alleen geen geld om nieuwe netten te kopen en maakten daarom de netten niet kapot om de zeehonden te bevrijden. Uiteindelijk om de netten te sparen sloegen zij de zeehonden dood.

 

Door de Iraanse zeehondenredders werd er een enquête gehouden onder de vissers. Allemaal door middel van steun uit Nederland om de problematiek in kaart te brengen. Uit de enquête bleek dat er veel armoede was, geen werk, geen werkkleding en een slechte veiligheid op het schip was.  Daar is aan gewerkt en het resultaat is dat de vissers geen zeehonden meer dood maken, de vissers redden de zeehonden nu zelfs!

 

De zeehondenredders geven de vissers geld voor het kapotte net en ook voor de brandstof. Voor de vissers is nu werkkleding, GPS en zwemvesten geregeld.

 

De vrouwen pakten hun oude ambacht weer op. Zij maken nu kleden met zeehonden die ze weer verkopen. Overal wordt nu voorlichting gegeven en vooral op de scholen! Op universiteiten wordt nu ook aandacht besteed aan de Kaspische zeehond. Wetenschappelijk onderzoek mag niet ontbreken voor de zeehonden. Alle universiteiten van de landen rond de Kaspische zee werken nu samen voor de Kaspische zeehond!

 

Het resultaat voor de Kaspische zeehond

De zeehondenredders van Iran begonnen in Gorgan vlak bij de grens met Turkmenistan. Nu zijn er langs de hele kust van Iran(900km) allemaal vrijwillige zeehondenredders. In Gorgan is een zeehondenopvang. De komende tijd komen er nog twee zeehondenopvangcentra bij in verschillende provincies langs de Kaspische zee. In de andere landen wordt er ook gewerkt aan zeehondenopvangcentra en reddingsgroepen langs de kust. Hier is ook steun voor vanuit de lokale bevolking en vooral steun van de vissers.

 

Waar ik nu bij betrokken was tijdens mijn laatste bezoek was een officieel evenement op alle Iranese schepen in de Kaspische zee. Op al deze schepen komt nu een grote zeehonden poster met: “wij willen leven”.

 

De zeehond is nu het symbool geworden voor een schone Kaspische zee in Iran. Er is genoeg vis voor zeehonden en voor de vissers. Daarnaast is de Kaspische zee een stuk schoner en er is werk bijgekomen voor de plaatselijke bevolking.  

 

De Kaspische zeehond staat nu op de lijst van bedreigde dieren en staat in Iran en Dagestan in het rode boek. Dit betekend dat er dan niet meer op gejaagd mag worden.

 

De minister van Ecology in Rusland heeft de jacht op de Kaspische zeehond verboden. In alle landen zijn nu zeehondenredders actief en werken ze samen om de Kaspische zeehond voor uitsterven te behoeden. Er is nog veel te doen en met hulp van de WWAR gaan we het samen met de zeehondenredders aan de Kaspische zee door er is nog veel te doen!

 

De WWAR heeft het mede mogelijk gemaakt, pluim!