Lenie's reisverslag deel 6

Lenie’s zesde deel  van haar reisverslag naar de Kaspische Zee.

In het vijfde deel van haar verslag schreef Lenie over haar activiteiten in Baku, de hoofdstad van Azerbaijan. Een dag na aankomst stapte ze alweer op het vliegtuig, op weg naar Teheran, de hoofdstad van Iran. In dit zesde verslag beschrijft ze de eerste hectische dagen in de noordelijke provincie Golestan, aan de kust van de Kaspische Zee . Ook hier bestond haar werk voor een groot deel uit politiek overleg, waar gelukkig wél altijd het belang van dieren voorop stond. Hieronder volgt Lenie’s zesde verslag.

Vanuit het vliegtuig vanaf Baku naar Teheran zag ik de Iraanse kust van de Kaspische Zee al opdoemen. Amir stond ons al op te wachten op het vliegveld van Teheran. Hij was gelukkig op tijd terug van uit Rusland. Jammer: hij had de belangrijkste besprekingen in Azerbaijan gemist…

 

We zijn met z’n drieën (Alimurad, Amir en ik) direct doorgevlogen naar Gorgan in de provincie Golestan, waar we meteen in actie moesten: er zou een tentoonstelling worden geopend over de problemen van de zeehonden in de Kaspische Zee. Het hoofd van het Iraanse Ministerie van Milieu (DOE: Department Of Environment) mevrouw Farshchi, de rechterhand van vicepresident Masoumeh Ebtekar, was naar het noorden gereisd om de tentoonstelling officieel te openen.

   

Maar eerst reisden we ’s morgens met haar naar het eiland Ashuradeh, waar de opvanglocatie voor zeehonden is. TV-teams, pers, alles reisde in haar kielzog mee. Er is veel discussie over wat er met het eiland gaat gebeuren: een pretpark of ecotoerisme. Overal staan borden met “Save the Gorgan Bay”. De zee trekt zich steeds verder terug en er heerst vooral onder de vissers grote angst dat er straks geen water meer is tussen de kust en Ashuradeh.

  

Daarna trokken we met het hele gevolg naar de opening van de tentoonstelling, waar kunstenaars de problemen van de zeehonden in beeld hadden gebracht. Geweldig wat een belangstelling! Mevrouw Farschchi opende de tentoonstelling door een lint door te knippen, samen met mij en een jongetje dat met zijn vader een zeehond uit een net had gered. Eén van de items op de expositie was een video, gemaakt door Reza Khaleghi. Daarin wordt een beeld geschetst van het werk van de Iraanse zeehondenredders. Ook is het een eerbetoon aan Mostafa Shahi Ferdous.

Een heel emotioneel moment was toen de expositie werd opgedragen aan Mostafa Shahi Ferdous. Hij had het project in Iran opgestart en werkte jarenlang bij mij in Pieterburen als briljante dierenarts. Ik zag in hem mijn gedroomde opvolger, maar het mocht niet zo zijn: hij kwam in Duitsland om bij een verkeersongeluk. Zijn project heeft nu een plaats gekregen in de Iraanse samenleving…

Het was heel goed dat ook Alimurad van de Universiteit van Machatsjkala in Dagestan mee was. Hij legde veel contacten, verscheen op de Iraanse TV en regelde dat de tentoonstelling ook in Dagestan te zien zal zijn. Ik kreeg van één van de kunstenaars nog een prachtig schilderij en natuurlijk moest er vervolgens nog uitgebreid worden gegeten. In zo’n geval is eten een traditionele afsluiting, waar ook Farshchi aan deelnam. Ze toonde zich enorm betrokken bij het project. Ik kon dan ook zeggen in mijn toespraak in de tentoonstelling: “Zij werkt met heart and mind.”

 

De volgende dag was er een afscheid van de directeur van de afdeling van de DOE in de provincie Golestan. Dat was een verdrietige situatie, omdat zijn gezondheid hier ook mee te maken had. Maar hij zag nieuwe uitdagingen om vooral met de lokale bevolking te gaan werken en hun kennis te verzamelen en te publiceren. Zoiets zouden ze in Nederland niet moeten doen!

Hij werkt ook met hart en verstand. Toen er een jonge luipaard was gevonden had hij gevochten om het dier vrij te laten. Veel wetenschappers waren er tegen. Zij vonden dat de luipaard zijn hele leven in gevangenschap moest blijven, want in het wild kon hij wel eens dood gaan. Zulke mensen moet je iedere dag naar de dierentuin sturen om een luipaard te voeren.

 

Er was gevraagd of ik ook een toespraak wilde houden bij zijn afscheid. Daar sta je dan: kleine Leentje uit Farmsum, voor alle verzamelde directeuren, pers enz. De Imam was er ook: dat was mooi, want ik had hem eerder ontmoet bij een voorlichting voor scholieren. Bij die gelegenheid had hij gezegd dat mensen verantwoordelijk zijn voor de dieren. Daarvoor heb ik hem in mijn toespraak ook bedankt. De directeur heb ik geprezen om zijn filosofie (dierenwelzijn voorop stellen) en zijn liefde voor de lokale bevolking. Ik heb hem bedankt voor zijn ondersteuning bij het zeehondenproject; zonder hem was het niet gelukt.

Ik had een slabbetje voor hem meegenomen met een luipaard erop. Zodat hij zijn kleinkinderen kon vertellen: “Zo’n luipaard heb ik zijn vrijheid teruggegeven.” Ik hoop dat de nieuwe directeur dezelfde filosofie heeft….

Wordt vervolgd.