Lenie's reisverslag deel 4

Dit is het vierde deel van het verslag dat Lenie schrijft over haar reis langs drie landen langs de Kaspische Zee: Dagestan, Azerbaijan en Iran. Dit vierde verslag gaat nog steeds over haar activiteiten in Dagestan. Daarna gaat ze op weg naar Azerbaijan en tenslotte Iran: het hele zuidwestelijk deel van de Kaspische Zee. Hieronder volgt Lenie's vierde verslag.

Mijn reisverslag langs de Kaspische Zee deel 4

 Vandaag had ik weer een bijzondere ontmoeting. Dagestan is bekend om zijn vechters en ik ontmoette de trainer van Habab (nummer 2 op de wereldranglijst). Prachtige kerel; ik kreeg direct een T-shirt van hem! 

Maar we moesten meteen door: naar de Universiteit van Machatsjkala, want daar was een bijeenkomst gepland met de Minister van Ecologie. Alleen al de uitnodiging voor deze bijeenkomst stemde hoopvol: zeehonden (weliswaar van een Nederlandse foto, maar toch) waren prominent afgebeeld. Alle hoofdrolspelers die meedoen in het beheer van de 536 km. lange kust van de Kaspische zee in Dagestan waren daarbij aanwezig: medewerkers van de Universiteit, van Lukoil, en ook het elektriciteitsbedrijf, de waterpolitie enz. Maar ook de visserman die de eerste zeehond uit zijn net had gered.

De minister was blij met mijn komst, omdat ik ze heb laten zien wat het echte probleem voor de zeehonden in hun kustgebied is. Hij zei dat hij zich ook wel een beetje schaamde, dat ik daarvoor uit Nederland had moeten komen. Het grootste probleem wordt gevormd door de netten. Er wordt door Alimurad Gadhziev (van de Universiteit) en de overheid nu een plan gemaakt samen met de vissers om de netten dagelijks te controleren en de per ongeluk gevangen zeehonden er uit te halen. Er zou een “seal patrol” moeten komen om samen met de vissers honderden zeehonden in de komende maanden te redden.

Maar heel belangrijk is dat er nu ook onderzoek wordt uitgevoerd. Geredde zeehonden worden onderzocht, krijgen een merkje en worden direct weer vrijgelaten. Wij troffen over een lengte van 500 meter 23 dode zeehonden aan. In één week werden door twee vissers in totaal 14 dode zeehonden gemeld. Met 300 vissers is er meer dan genoeg werk aan de winkel voor zeehondenredders, zoals in Nederland ons ReddingsTeam Zeedieren RTZ.

Natuurlijk betekent dat ook dat er materiaal nodig is: een boot, gps systemen enz…

De minister heb ik een T-shirt gegeven en de visserman een camera voor op zijn hoofd. De autoriteiten hebben goed begrepen dat het project dat wij in Iran hebben opgezet hier ook zou moeten komen. Ik hoop echt dat we samen met de vissers honderden zeehonden het leven kunnen redden. 

Dagestan is dus volop in actie. Maar er is ook verder onderzoek nodig om te weten wat er nog meer aan de hand is met de zeehonden. Dat wordt een fikse klus voor de Universiteit. Daarnaast denkt men aan een zeehondencentrum voor educatie en misschien zelfs opvang enz.
 
Helaas geeft de Russische Federatie voor Visserij nog ieder jaar voor de Russische kust van de Kaspische Zee een vergunning om 2000 zeehonden te doden. Er zijn er volgens hen nog genoeg. De Kaspische zeehond moet voor heel Rusland op de rode lijst komen. Dagestan gaat dat al doen en dan mogen de dieren daar niet meer gedood. Van de oorspronkelijke populatie van een miljoen is nu minder dan 10% over… Er worden alleen jonge dieren gedood, net als vroeger bij ons in de Waddenzee en wij weten maar al te goed hoe het dan mis gaat met de zeehonden. Overal vertellen de mensen hier hoe ze vroeger met zeehonden zwommen; nu nooit meer… Maar zoals de overheid het nu samen met de vissers gaat aanpakken krijgt de zeehond weer een toekomst in de Kaspische Zee.

Voorlopig zit mijn missie in Dagestan erop. Straks gaan we met de trein langs de kust van de Kaspische Zee naar Baku in Azerbaijan, een reis van ruim tien uur. Maar eerst nog 40 katten behandelen en dan nog even pootje baden; een beetje zwemmen in het Dagestaanse deel van de Kaspische Zee.

Wordt vervolgd.