Lenie's reisverslag deel 1

Op 3 juli is Lenie ’t Hart vertrokken naar Machatsjkala, de hoofdstad van Dagestan. Dat gebied grenst aan de Kaspische Zee, en is één van de landen die graag willen inhaken op het project ter bescherming van de Kaspische zeehond. Dat project heeft Lenie een aantal jaren geleden met steun van de WWAR opgestart in Iran. Volgens planning zal ze de komende weken eerst Dagestan, daarna Azerbaijan en tenslotte Iran bezoeken. Daarmee is het zuid-westelijk deel van de Kaspische Zee bereikt. In een volgende reis zal ze proberen om ook Turkmenistan en Kazachstan bij het project te betrekken. Maar dat komt later. Over de huidige unieke reis zal Lenie regelmatig verslag doen van haar ervaringen

Deel 1: Het begin van mijn reis naar de Kaspische Zee

Maandagmorgen 3 juli zat ik al vroeg in de trein naar Schiphol om naar Dagestan te vertrekken. Op uitnodiging van de Universiteit van Machatschkala om ook daar het project voor de redding van de Kaspische zeehond mee te helpen opzetten.

Het begon al goed: ik stapte heel vroeg in de trein van Groningen naar Schiphol omdat ik bagage had waar in de trein weinig plek voor is. Er was alleen een probleem: er was iets met de spoorwegovergangen, dus het werd heel langzaam rijden en in Zwolle allemaal uitstappen. Er was dus geen directe verbinding met Schiphol. Iedereen moest met bagage en al in een overvolle trein stappen en ja hoor: ik eindigde weer eens op de trap. Gelukkig kun je daar ook op zitten…

Op Schiphol heb ik mijn paspoort weer teruggekregen van de visumdienst, want ik had drie visa nodig: voor Dagestan, Azerbaijan en Iran. Wat een opluchting dat die eerste stap was gelukt. Maar toen kwam het volgende probleem: het vliegtuig naar Istanbul was kapot. De vertraging was ruim drie uur; het kon niet op… En dan maar hopen dat je de volgende verbinding haalt: naar Machatchkala waar de mevrouw bij de incheckbalie nog nooit van had gehoord; maar toch vloog hun maatschappij daarheen. Ik heb haar alles uitgelegd, hoe je het uitspreekt en waar het ligt.

Met ruim drie en een half uur vertraging kon ik dan eindelijk op weg naar Istanbul. Iedereen had problemen met zijn doorverbinding, maar ik had nog 15 minuten speling en de looptijd op het vliegveld van Istanbul was ook 15 minuten… Dankzij mijn trainingen in de sportschool in Wagenborgen (waar ik oefen op de crosstrainer) haalde ik het in 15 minuten; yesss!

En dan kom je om twee uur ‘s-nachts aan in Dagestan. Langs de douane; lieve mannen die met verbijstering mijn paspoort met de tientallen visa-stempels bekeken en vroegen: “bent u single?” Mijn antwoord was: “ja”. Wat een toestand; ze waren alles aan het bestuderen. Ze verdwenen wel vijf keer. Ik was de allerlaatste; ook de lieve drugshond was het wachten zat. Maar eindelijk hielpen ze me wel met mijn bagage.

 Alimurad Gadzhiev, hoofd van de afdeling “Ecology and Sustainable Development” van de Universiteit van Machatsjkala en projectleider van het Kaspische zeehondenproject in Dagestan, stond me met een grote bos bloemen op te wachten. Dat maakte veel goed. Alle douanemensen waren blij en opgelucht dat ik weg was; nu konden ze om half vier ‘s morgens eindelijk naar huis. Alimurad bracht me naar mijn hotel: een prachtig oud Russisch hotel met uitzicht op de Kaspische Zee. Toen kwam de verrassing: straks om negen uur gaan we bloemen leggen bij het graf van de Duitse wetenschapper Gmelin, die de Kaspische zeehond voor het eerst wetenschappelijk heeft beschreven. Zo gaat dat hier.

Wordt vervolgd.